sábado, 7 de noviembre de 2009

GHAILANDER-REFLEXIÓN: Vanitas moderna e capitalista


(clic para aumentar)

Estes días deixáronnos os seres humanos Ayala, López Vázquez e Lévi-Strauss. Xa estaban maiores pero non deixa de dar mágoa que vaian liscando cando quizais máis falla fan...Por outro lado xa viñan merecendo unhas vacacións que levaban toda a vida dálle que te pego...

Isto fainos pensar no pasaxeiro da nosa existencia por aquí (e por Alá... pffff...) e a vixencia das imaxes clásicas que servían para recordarnos este feito bastante ben probado, de que nalgún intre imos finar, estricar a pata, espichala... Porque se cadra xa vai sendo hora de revisar eses bodegóns con pitos mortos, pexeghos, cranios... Pero que poderíamos empregar? Un presidente de comunidade autónoma/alcalde colghado polos pendientes reales?... se cadra un iogur a piques de caducar...? Mmmmm...

A solución a este problema artístico-espiritual veunos da man da tía dun amigo noso, que hoxe a mañá contábanos "o mal que sentaba erguerse pola mañá e o primeiro con que falas sexa o cobrador de Santa Lucía..."

Tal cual. Non hai mellor alegoría. Unha persoa que unha vez por mes venche a lembrar que en calquera momento vas... e morres... e aínda por enriba, para que che quede ben claro, cóbrache unha cifra...

Bueno... os artistas barrocos tampouco vivían do aire... pero ao menos non ían á túa casa cada quince días a meterche o lenzo polos ollos...!

As fotos de George e Rachel puxémolas por iso de aledar un pouco a vista... Non credes que coma vanitas van mellor? Qué ben lle pasan os anos...

Ide pensando nun epitafio...

vanitas vanitatum omnia vanitas

(As fotos están afanadas de www.mostbeautifulman.com e kalafudra.wordpress.com)

***

Estos días nos dejaron los seres humanos Ayala, López Vázquez y Lévi-Strauss. Ya estaban mayores pero no da menos pena que se vayan pirando cuando quizás más falta hacen... Por otro lado ya les tocaba cogerse unas vacaciones, que llevaban toda la vida dale que te pego...

Esto nos hace pensar en lo pasajero de nuestra existencia por aquí (e por Alá... pffff...) y la vigencia de las imágenes clásicas que servían para recordarnos el hecho bien probado, de que en algún instante vamos a morir, estirar la pata, espicharla... Porque quizá ya va siendo hora de revisar esos bodegones con pollos muertos, melocotones, claveras... ¿Pero qué podemos usar? ¿Un presidente de comunidad autónoma/alcalde colgado por los pendientes reales? ¿Un yogur a punto de caducar? Mmmmm...

La solución a este problema artístico-espiritual no vino de la mano de la tía de un amigo nuestro, que esta mañana nos contaba “lo mal que sienta levantarse por la mañana y con el primero que hablas sea el cobrador de los seguros Santa Lucía...”

Tal cual. No hay mejor alegoría. Una persona que una vez por mes se pasa a recordarte que en cualquier momento vas... y te mueres... y aun por encima, para que te quede bien claro, te cobra una cifra... Bueno... Los artistas barrocos tampoco vivían del aire... pero al menos no iban a tu casa cada quince días a meterte el lienzo por los ojos...!

Las fotos de George y Rachel las pusimos por eso de alegrarse un poco la vista... ¿No crees que como vanitas van mejor? Qué bien le pasan los años...

Id pensando un epitafio...

No hay comentarios: